E36 M POWER
31-01-08, 09:15
Ηταν μεσημερακι κατα τις 12, οπως καθομουνα στο γραφειο μου και συλογιομουνα τον 1ο αγωνα drift της χρονιας που θα ηταν και ο 1ος μου αγωνας. Περνουσαν οι ωρες στη δουλεια και σκεφτομουν τον αγωνα της Κυριακης και πιο πολυ τις ωρες που θα περνουσα μεσα στη πιστα με τη μαυρη καλλονη, προσπαθοντας να προετοιμαστουμε και να αποκτεισουμε οση περισσοτερη εμπειρια προλαβαιναμε μεσα σε 2 απογευματα!
Και ερχεται η ωρα πο θα σχολασω! μιλαμε με τον αδερφο μου για τις προετοιμασιες της ημερας, για μερικους γυρους το απογευματακι μεσα στη πιστα! Κανονιζουμε τα παντα. Λαστοιχα, βενζινη, λεφτα, τα παντα και οδευουμε αποφασισμενοι προς την οικια της μαυρης αττιθασης γαζελας του δρομου! Αφηνοντας με ο αδερφος μου μπροστα στη κουκλα μου φευγει χωρις δευτερη σκεψη ωστε να ετοιμασει τα μεταχειρισμενα λαστοιχα στο βουλκανιζατερ να παω να τα περασω!
Στριβω το κλειδι της κλειδαριας και τη ξυπνω! Καθομαι στο αναπαυτικο, υφασματινο ημιμπακετ καθισμα της καλλονης και κλεινω τη πορτα στα αριστερα μου! Δενω τη ζωνη ασφαλειας και νιωθω εκεινη τη στιγμη να απλωνει τα χερια της και να με κραταει σφιχτα δινοντας μου μια αισθηση σιγουριας και ασφαλειας. Γυριζω το κλειδι και αυτο ητανε! Ακουω και παλι τη φωνουλα της, τη γλυκια αλλα ταυτοχρονως επιβλιτικη απειραχτη φωνη της, που κανει πολλους στο περασμα της να μενουν πισω και να τη χαζευουν!
Με ενα χαμογελο πλεον στα χειλη βγαινουμε σιγα σιγα απο την οικια της και οδευουμε για τη προετοιμασια της!
Φτανοντας πλεον στη πιστα, αφου ειχε ξυπνησει για τα καλα (ειχε ανεβει η θερμοκρασια λαδιου στη κανονικη της θερμοκρασια!) και αφου ειχε εφοδιαστει με τα καταλληλα (βενζινη, μτχ λαστοιχα, κ.α.) ερχετε η μεγαλη στιγμη να μπει μεσα στη πασαρελα της, στο χωρο που θα εκφραστει ανετα, χωρις κανενα φοβο και εμποδιο!
Ξεκινοντας για το γυρω της προθερμανσης με τη δυναμη της φωνης της μου εδινε θαρρος, σαν να μου ελεγε: << παμε, παμε ειμαι ετοιμη για τα γουστα σου!>>. Αμεσως μετα, στις πρωτες στροφες μου εφερε τις πρωτες αντιρρησεις, γυρνωντας μου τα ομορφα μουτρακια της εξω απο τη στροφη! Ειναι πεισματαρα και το ξερω. Αλλα ειμαι και εγω! Μετα απο 2-3 δυσκολους γυρους, απελπισμενος πλεον, βγαινουμε απο τη πιστα και αλλαζω τα μπροστινα, παλια, μτχ 17αρια ζαντολαστοιχα αντικαθιστοντας τα με τα καλα της 18αρια ζαντολαστοιχα που της φοραω στις βολτες της!
Το πεισμα της δεν ηταν πιο μεγαλο απο το δικο μου ελεγα! Αλλα εκανα λαθος! Μετα απο δυο γυρους ειχαμε μια εξοδο πανω σε λαστοιχα (ευτυχως!). Τα πανεμορφα οποισθια της με τις στρογγυλες γεματες καμπυλες της, χτυπησαν! Ευτυχως και για τους δυο μας δεν ειχε παθει ζημια!
Στεναχωρημενος πλεον εγω και αφου με ειχε κυριεψει το πεισμα μου, συνεχιζω με σκοπο να κανω εστω και ενα γυρω οπως το θελω εγω! Μετα απο δυο γυρους παλι, αφου ειχαμε ψιλοσυνελθει και οι δυο απο το πρωτο ψιλοχτυπηματακι, φευγει και πλεον ανημπορος να κανω κατι εχουμε τη δευτερη και τελειωτικη μας εξοδο, με τα μουτρα! Η ζημια μικρη! Η απογοητευση μεγαλη! Οδηγοντας προς την εξοδο, στεναχωρημενοι πλεον ολοι, αποφασισα να τη γυρισω στη πρωσοπικη της στεγη να ξεκουραστει!
Στη διαδρομη προς το γυρισμο καθομουν και σκεφτομουν ολο το απογευμα, απο τη στιγμη που τη ξυπνησα μεχρι τη στιγμη που την επεστρεφα. Δεν ηταν η μερα της! Δεν ηθελε να τρεξει σημερα και μου το εδειξε με τον τροπο της. Με ειχε κυριεψει το πεισμα και δεν εβλεπα τα σημαδια της! Απο τη στιγμη που τη πρωτοεβαλα στη πιστα, εκει που νομιζα πως μου ελεγε πως ηταν ετοιμη, τελικα μου ελεγε το αντιθετο! Δεν ειχε την ορεξη, και τη διαθεση να μου κανει σημερα τα χατηρια!
Απογοητευμενος πλεον και αφου της φορεσα τα καλα της, της εκλεισα τα ματια, αφηνοντας την να ξεκουραστει!
Φυσικα και η σκεψη του αγωνα ειχε εξαφανιστει απο το μυαλο μου, και τη θεση της πηρε η πικρα και η στεναχωρια!
Δεν απογοητευομαστε ομως! Θα φτιαχτει, θα ξαναγινει ομορφη οπως πριν και τοτε θα ξαναδοκιμασουμε παλι, αλλα σε πιο ηπιους, πιο νορμαλ ρυθμους, χωρις πιεση για το απολυτο απλα για κατι καλητερο...
Και ερχεται η ωρα πο θα σχολασω! μιλαμε με τον αδερφο μου για τις προετοιμασιες της ημερας, για μερικους γυρους το απογευματακι μεσα στη πιστα! Κανονιζουμε τα παντα. Λαστοιχα, βενζινη, λεφτα, τα παντα και οδευουμε αποφασισμενοι προς την οικια της μαυρης αττιθασης γαζελας του δρομου! Αφηνοντας με ο αδερφος μου μπροστα στη κουκλα μου φευγει χωρις δευτερη σκεψη ωστε να ετοιμασει τα μεταχειρισμενα λαστοιχα στο βουλκανιζατερ να παω να τα περασω!
Στριβω το κλειδι της κλειδαριας και τη ξυπνω! Καθομαι στο αναπαυτικο, υφασματινο ημιμπακετ καθισμα της καλλονης και κλεινω τη πορτα στα αριστερα μου! Δενω τη ζωνη ασφαλειας και νιωθω εκεινη τη στιγμη να απλωνει τα χερια της και να με κραταει σφιχτα δινοντας μου μια αισθηση σιγουριας και ασφαλειας. Γυριζω το κλειδι και αυτο ητανε! Ακουω και παλι τη φωνουλα της, τη γλυκια αλλα ταυτοχρονως επιβλιτικη απειραχτη φωνη της, που κανει πολλους στο περασμα της να μενουν πισω και να τη χαζευουν!
Με ενα χαμογελο πλεον στα χειλη βγαινουμε σιγα σιγα απο την οικια της και οδευουμε για τη προετοιμασια της!
Φτανοντας πλεον στη πιστα, αφου ειχε ξυπνησει για τα καλα (ειχε ανεβει η θερμοκρασια λαδιου στη κανονικη της θερμοκρασια!) και αφου ειχε εφοδιαστει με τα καταλληλα (βενζινη, μτχ λαστοιχα, κ.α.) ερχετε η μεγαλη στιγμη να μπει μεσα στη πασαρελα της, στο χωρο που θα εκφραστει ανετα, χωρις κανενα φοβο και εμποδιο!
Ξεκινοντας για το γυρω της προθερμανσης με τη δυναμη της φωνης της μου εδινε θαρρος, σαν να μου ελεγε: << παμε, παμε ειμαι ετοιμη για τα γουστα σου!>>. Αμεσως μετα, στις πρωτες στροφες μου εφερε τις πρωτες αντιρρησεις, γυρνωντας μου τα ομορφα μουτρακια της εξω απο τη στροφη! Ειναι πεισματαρα και το ξερω. Αλλα ειμαι και εγω! Μετα απο 2-3 δυσκολους γυρους, απελπισμενος πλεον, βγαινουμε απο τη πιστα και αλλαζω τα μπροστινα, παλια, μτχ 17αρια ζαντολαστοιχα αντικαθιστοντας τα με τα καλα της 18αρια ζαντολαστοιχα που της φοραω στις βολτες της!
Το πεισμα της δεν ηταν πιο μεγαλο απο το δικο μου ελεγα! Αλλα εκανα λαθος! Μετα απο δυο γυρους ειχαμε μια εξοδο πανω σε λαστοιχα (ευτυχως!). Τα πανεμορφα οποισθια της με τις στρογγυλες γεματες καμπυλες της, χτυπησαν! Ευτυχως και για τους δυο μας δεν ειχε παθει ζημια!
Στεναχωρημενος πλεον εγω και αφου με ειχε κυριεψει το πεισμα μου, συνεχιζω με σκοπο να κανω εστω και ενα γυρω οπως το θελω εγω! Μετα απο δυο γυρους παλι, αφου ειχαμε ψιλοσυνελθει και οι δυο απο το πρωτο ψιλοχτυπηματακι, φευγει και πλεον ανημπορος να κανω κατι εχουμε τη δευτερη και τελειωτικη μας εξοδο, με τα μουτρα! Η ζημια μικρη! Η απογοητευση μεγαλη! Οδηγοντας προς την εξοδο, στεναχωρημενοι πλεον ολοι, αποφασισα να τη γυρισω στη πρωσοπικη της στεγη να ξεκουραστει!
Στη διαδρομη προς το γυρισμο καθομουν και σκεφτομουν ολο το απογευμα, απο τη στιγμη που τη ξυπνησα μεχρι τη στιγμη που την επεστρεφα. Δεν ηταν η μερα της! Δεν ηθελε να τρεξει σημερα και μου το εδειξε με τον τροπο της. Με ειχε κυριεψει το πεισμα και δεν εβλεπα τα σημαδια της! Απο τη στιγμη που τη πρωτοεβαλα στη πιστα, εκει που νομιζα πως μου ελεγε πως ηταν ετοιμη, τελικα μου ελεγε το αντιθετο! Δεν ειχε την ορεξη, και τη διαθεση να μου κανει σημερα τα χατηρια!
Απογοητευμενος πλεον και αφου της φορεσα τα καλα της, της εκλεισα τα ματια, αφηνοντας την να ξεκουραστει!
Φυσικα και η σκεψη του αγωνα ειχε εξαφανιστει απο το μυαλο μου, και τη θεση της πηρε η πικρα και η στεναχωρια!
Δεν απογοητευομαστε ομως! Θα φτιαχτει, θα ξαναγινει ομορφη οπως πριν και τοτε θα ξαναδοκιμασουμε παλι, αλλα σε πιο ηπιους, πιο νορμαλ ρυθμους, χωρις πιεση για το απολυτο απλα για κατι καλητερο...