Ποιήματα του Στέλιου

[stelmaniac]

ΚΑΜΒΑΣ ΧΩΡΙΣ ΘΕΜΑ


…είναι μια ξύλινη θλιβερή
Παράγκα, σχεδόν
Αόρατη
Στα μάτια των ονειροπόλων
Στο πιο ψηλό
Σημείο του κόσμου.
Πάγος ο καιρός
Αμείλικτο ψύχος αιώνιο,
Δεμένο πάνω στ’ όνομά της.
Κακός οιωνός
Η έλλειψη υποψίας
Χρωμάτων
Αφού δεν είναι
Ούτε μέρα, ούτε νύχτα.
Κι ένας χαμηλοτάβανος ουρανός
Πάνω στην τεράστια γη
Με μια μικρή κίτρινη λάμπα,
Που απέμεινε να φωτίσει
Την
Άδεια παράγκα με το
Πικραμένο της φως…

Είπα να ζωγραφίσω την ψυχή μα
Το θέμα είναι φτωχότατο
Παντού μοναξιά και πένθος.

(το ποιημα που διακριθηκε...ειναι νεας τεχνοτροπιας αμμετρο)

[stelmaniac]

ΚΑΛΩΣ ΟΡΙΣΕΣ ΕΡΩΤΑ


Πόσες θάλασσες, πόσες στεριές
Χύθηκαν στο χρόνο..
Πόσες νύχτες κάηκαν στο φως
Απ’ τη βραδιά που έφυγες κι
Από τότε δεν ξημέρωσε.
Και τα πουλιά πεθαίνουν μοιρολογώντας
Το χαμό σου.
Χιλιάδες χρόνια πέρασαν, γέρασε
Ο καιρός
Λεπτότατη, αέρινη η θλίψη,
-Σκόνη-
Κολλάει στα χείλη
Κι ακόμη περπατώ σε θάλασσες και ερήμους για να
Σε ανακαλύψω,
Ποια δύναμη θα σε ξαναφέρει
Άραγε κοντά μου..
Τρώω ακρίδες τις μνήμες μου, πίνω νερό τα
Δάκρυά μου και
Σε ζητώ.
Μια στιγμή η
Αιωνιότητα,
Ένα χιλιοστό της ώρας η απεραντοσύνη
Στα χέρια σου…

Μα..Ω! του θαύματος
Σε κόκκινο σπίτι, σε νησί κατασκότεινο
Μου φώναξες,
Από χρόνια πια πεθαμένη
Στην αγαπημένη σου πολυθρόνα
Τρεις κλωστές φωτός απ’ τις
Χαραμάδες μόνο
Πάνω στο κρανίο με
Τα άσπρα σου μαλλιά,
Φωλιές πουλιών οι κόγχες των
Ματιών σου
Κόκκαλα και αράχνες,
Έγειρα δειλά- να μη δεις το κλάμα μου-
Στα παρθένα σου γόνατα κι
Αποκοιμήθηκα.

[rapid_fast]

Να μας γράψεις και ένα για το φόρουμ....

[Dim77]

Να μας γράψεις και ένα για το φόρουμ....

Προβλέπω...αναταραχές αν γίνει αυτό :icon18::icon18:

:icon_kidr:icon_kidr

[stelmaniac]

Πισω μου σ'εχω......!!!!

[ThaNOS E46coupe]

Πισω μου σ'εχω......!!!!
Τί εννοεί ο ποιητής? Χαχα, χωρίς πλάκα στέλιο όταν με το κακο ξανασυναντηθούμε θέλω να τα φέρεις μαζί σου.οκ?