[konc]

Θυμάμαι πάντα τον πατέρα να ασχολείται με ένα αυτοκίνητο και να παίρνει μέρος σε κάτι περίεργες αναβάσεις της εποχής, αρχές ‘80.. Στην αρχή με ένα Fiat 128 Rally του ’72, μετά με ένα Datsun που στα ζόρια έφτυνε και καμιά φλόγα. Το σόι πάει βασίλειο λένε και δεν θα μπορούσα να αποτελέσω εξαίρεση.

Πίσω στο 1992 ήμουν ακόμα παιδάκι, μόλις είχα γραφτεί στην 1η γυμνασίου αλλά ο ιός της αυτοκίνησης ήταν ήδη μέσα μου από τη σύλληψη. Πλέον πήγαινα στο γυμνάσιο και ο καινούργιος δρόμος κάθε πρωί για το σχολείο είχε να προσφέρει νέες εικόνες. Ένα Elan M100 (και ας έλεγε ο πατέρας ότι είναι πολύ χαμηλό και κοπανάει στις λακκούβες, εμένα μου άρεσε), ένα RX7 FC και ένα.. κάτσε.. τι ήταν αυτό? Ήταν ένα BMW! Πρώτη φορά έδινα σημασία σε αυτή τη μάρκα, μέχρι τότε είχα άλλες αγαπημένες. Άργησα στο σχολείο εκείνη τη μέρα, δεν μπορούσα να ξεκολλήσω από πάνω, από γύρω του, από παντού του. Έρωτας από την πρώτη ματιά με τα κίτρινα μάτια ενός Ε36 316 sedan, με άβαφτους προφυλακτήρες. Δεν χρειάστηκα δεύτερη φορά, η πρώτη συνάντηση με αυτό το ολοκαίνουργιο μαγευτικό αυτοκίνητο ήταν καταλυτική:

«Εγώ μια μέρα ΑΥΤΟ θα πάρω», υποσχέθηκα στον εαυτό μου.

Το 1992 φυσικά πέρασε γρήγορα, μαζί του και το γυμνάσιο αλλά το Ε36 δεν πήγε πουθενά. Ο πιτσιρικάς που το είχε έπαψε να είναι τόσο πιτσιρικάς στα μάτια μου και το άλλαξε με ένα ίδιο σε coupe αμάξωμα και ένα περίεργο γράμμα πίσω. ///Μ έγραφε και έκανε το όνειρο ακόμα πιο όμορφο. Αρκούσε η μία και μοναδική φορά που το άκουσα να απομακρύνεται για να επαναπροσδιορίσει το όνειρο, παραμένοντας όμως πιστός στην παιδική μου υπόσχεση.

«Εγώ μια μέρα ΑΥΤΟ θα πάρω», ξαναείπα..

Χρόνια αργότερα και με πολύ ζόρι αφού πέρασα από το απαραίτητο για κάθε αυτοκινητάκια Puntosaxorallo, έφτασα πολύ κοντά. Όσο κοντά επέτρεπε η τσέπη, σε ένα Ε36 Compact. Και ήμουν ευτυχισμένος, έζησα χρόνια μ’ αυτόν τον αλήτη και κάναμε τα γούστα μας. Δεν παραπονεθήκαμε ποτέ ο ένας στον άλλον, ούτε όταν παραχώρησε τη θέση του στο παιδικό-εφηβικό όνειρο: Ένα Ε36 Μ3. Πλέον η τσέπη το επέτρεπε, όχι ότι ξεχείλιζε χρήμα, αλλά σωστά και συνετά ένα τέτοιο αμάξι μπορούσα να το αγοράσω χωρίς να χρωστάω πουθενά και να το ταΐζω μπόλικη βενζινούλα. Μου έφτανε που γυρνώντας από τη δουλειά η γυναίκα απορούσε γιατί χαμογελούσα. Που να εξηγείς τα ανεξήγητα τώρα..

«Άκουσα κάτι στο αμάξι» απαντάς.

Και όμως δε λες ψέματα. Μπορεί να μην εννοείς το ραδιόφωνο που κατάλαβε εκείνη, αλλά όντως χαμογελάς για αυτά που άκουσες στο αμάξι, τότε που χορεύατε παρέα στο δρόμο του γυρισμού.

Καμιά φορά βέβαια τα όνειρα γίνονται για να παραμένουν όνειρα.. Το παραμυθάκι στραβώνει και το θυμωμένο συννεφάκι αρχίζει να βρέχει πάνω από το κεφάλι σου. Δυστυχώς δεν ζω έξω από τον κόσμο που ζούμε όλοι. Για αρχή ήταν η γκρίνια. Γκρίνια παντού, δεν έφταιγε το αυτοκίνητο που «τρέχει πολύ» για τους γονείς, που «καίει πολύ» για το γυναικόσογο, που «έχει ακριβή συντήρηση» για τους γνωστούς. Μετά τα προβλήματα έγιναν πιο χειροπιαστά: Πάρε την ασφάλεια, πάρε τα τέλη, πάρε τα φορολογικά και τα τεκμήρια, πάρε μια απρόσμενη ζημιά. Στη συνέχεια χόντρυνε επικίνδυνα: ανεργία για το έτερο μέλος του σπιτιού και κάμποσους μήνες απλήρωτος ο πρώην ευτυχισμένος κάτοχος Μ3.

Δεν είχε πια κανένα νόημα.. Η σχέση μας είχε βαλτώσει, η λογική έλεγε ότι έπρεπε να πάρω διαζύγιο. Αντιστεκόμουν όμως όσο άντεχα ακόμα, γιατί στα όνειρα δεν χωράει λογική.
Πάνω σε αυτές τις σκέψεις και με την απόφαση ειλημμένη κατά το ήμισυ, μπήκε και το κερασάκι. Ένα πρωινό από τα τελευταία του (ήταν ήδη προς πώληση), απλά δεν το ξαναβρήκα. Πήγα στη δουλειά με συγκοινωνία εκείνη τη μέρα, καθυστερημένος. Η λογική λέει πως το έκλεψαν κάποιοι κακοί άνθρωποι το βράδυ, η αστυνομία το ίδιο.

Εγώ δεν πιστεύω τίποτα. ΞΕΡΩ πως το έσκασε μόνο του το βράδυ, για να μη με στενοχωρήσει. Είμαι σίγουρος πως αν ανέβω στην Πεντέλη αργά το βράδυ, θα αντιλαλεί το βουνό. Θα λυσσάει όπως μόνο αυτό ήξερε. Το μόνο μου παράπονο είναι πως δεν πρόλαβα να το αποχαιρετήσω όπως του έπρεπε..

Γι’ αυτό αγαπητέ Paulo, άσε με να στο πω εγώ σωστά:
«Όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να στο πηδήξει..»