Αυτές τις μέρες με έχει πιάσει μια μεγάλη νοσταλγία για το 2004. Βλέπετε, ήταν μια καλή χρονιά. Περάσαν οκτώ (8) χρονάκια από τότε. Είμαι πάντα μέλος εδώ αλλά δε γράφω πολύ γιατί είμαι χαζο-συναισθηματικός τύπος από τη μια και δεν έχω τι να πω από την άλλη.
Μέσα σε αυτά τα 8 χρόνια η ζωή άλλαξε πολλές πίστες. Πολλοί απίστευτα αξιόλογοι άνθρωποι γνωριστήκαμε τότε εδώ και μετά χαθήκαμε (όχι γιατί υπήρχε κανα θέμα) αλλά γιατί καθένας μας τραβήχτηκε στη δική του ζωή, και η δική του ζωή είχε διαφορετικό μήκος κύματος από αυτές των άλλων. Έτσι χαθήκαμε.
Στο μεταξύ, τα καλά και ακριβά αυτοκίνητα πέρασαν στη παρανομία (σχεδόν). Τις προάλλες όμως μίλαγα με το φίλο μου το Νίκο (ναι εκείνον με το Μ5 Ε39) και μου θύμισε αυτό εδώ το νήμα. Μπήκα και το ξαναδιάβασα και δε μου φάνηκε ξένο. Καθόλου.
Μέχρι πρόσφατα έβλεπα το αυτοκίνητό (καρχαρίνι μου) μου στο car.gr και πρόσφατα έμαθα ότι πουλήθηκε κάπου στο Ναύπλιο. Τυχερός όποιος το πήρε. Παρόλα τα χιλιόμετρα του είναι σε εξαιρετική κατάσταση (μάλλον δε το χάλασε ο ενδιάμεσος ) και νομίζω πως είναι ικανό να ξαναμπεί στα Μέγαρα και στις Σέρρες και να γράψει σβέλτους γύρους.
Το Ε92 μπήκε και βγήκε πολύ γρήγορα από τη ζωή μου και δε με έννοιαξε καθόλου. Το 46άρι όμως είναι πάντα εκεί. Οι φωτογραφίες του είναι σε πρώτη θέση σε όλες τις μνήμες, ψηφιακές και μη.
Μακάρι να αλλάξουν τα πράγματα και να ξαναγίνει socialy correct να κυκλοφορούμε (όλοι μας) με τέτοια αυτοκίνητα. Προς το παρόν και μέχρι να ξαναέρθει αυτή η ώρα εγώ θα κυκλοφορώ (εκτός από τη μηχανή μου) μ ένα pegeuot 1.8 .
C U Soon in better days babies
