Όλα ξεκίνησαν ένα ωραίο απόγευμα στο Dubai. Ο alexk με 4 ώρες ύπνο, σηκώνεται και πάει Σαββατιάτικα στη δουλειά. Κατά τις 2 φεύγει και πάει με santo για φαγητό/βόλτα. Έλα που το ραντεβού με την ξανθιά θεά του alexk ακυρώνεται και σκάει επειγόντως μύτη στη δουλειά στις 5:30 το απόγευμα μαζί με κολλητό santo και παιδεύεται με ινδό που καταστρέφει ένα HP-UX cluster.
Το λοιπόν, κατά τις 22:30 φεύγουμε (ξανθό μωρό alexk έφαγε πόρτα λόγω δουλειάς...) και πάμε για φαγητό. Αφού φίλη είναι εκεί και έχουμε φάει τον άμπακο και έχουμε πιει 1 πότο και 2 σφηνάκια, πάμε ξενοδοχείο όπου έχει φθάσει από αεροδρόμειο συνάδελφος. Επειδή είναι νηστικός πάμε παρακάτω να φάμε, σε ένα λιβανέζικο 24ωρο.
Και πάνω που καθόμαστε, πάνω που είμαστε λίγο κάπως (ειδικά εγώ) σκάνε τα εγκεφαλικά. Σκάει πιτσιρικάς με κόκκινο F430. Μας έχουνε πέσει τα σαγόνια... Έχουμε μείνει εντελώς μαλάκες. Έχουμε λιώσει να το χαζεύουμε και όλο κουνάμε το κεφάλι μας. Οι πιτσιρικάδες παίρνουν το φαγητό τους και έρχονται μέσα. Τυχαίως, κάθονται κοντά μας. Βλέποντας ότι έχουμε κάψει, μας ρωτάει άν μας αρέσει το αμάξι. Και του λέμε ναι, βγάζοντας κάτι κραυγές. Τέσπα, περνάνε 15 λεπτά με το 430 σε απόσταση αναπνοής και εμείς να είμαστε ένα βήμα από την εντατική.
Τελειώνουμε... το φαγητό και πάνω που είναι να φύγουμε, είναι να φύγουν και τα παιδιά. Τους ρωτάει ο santo άν μπορούμε να τραβήξουμε video το αμάξι. Λέει το παλικάρι, ναι βεβαίως. Τρέχουμε σαν τρελοί και βγαίνοντας έξω το παλικάρι έχει βάλει μπροστά το αμάξι ενώ εγώ φτάνω με την κάμερα εκεί και επιμένει να μπω μέσα να κάτσω για να το ακούσω. Εγώ ντρέπομαι να κάτσω στο έργο τέχνης αλλά επιμένει. Και μπαίνω, πολλά τα εγκεφαλικά. Μπαίνει και ο santo συνοδηγός. Κάνω το κάθισμα πίσω και κάθομαι κανονικά. Έχω πάθει σοκ. Βλέπω κόκκινα τιμονάκια κόκκινα όλα και κάτι ασημί αλουμίνια και carbon. Δίνω την κάμερα στο santo για ναβλέπω καντράν. Έχω θολώσει, δεν βλέπω τίποτα μόνο ένα στροφόμετρο, και το κουμπάκι με τα settings του μοτέρ στο τιμόνι. Ρωτάω το παλικάρι άν μπορώ να πατήσω το γκάζι και λέει ναι. Και δίνω γκαζιές. Κάτι εγκεφαλικά κύτταρα με αποχαιρετούν για πάντα... Είμαι πλέον καμμένος. Είμαι
όριο να κουμπώσω όπισθεν και να φύγω. Ο κολλητός μου είναι μέσα, το 430 είναι μουνάρα και σιγά που θα μας πιάσουν. Ας φάμε και φυλακή ρε αδερφέ, το αξίζει.
Ακόμη μια φορά η λογική με συνεφέρνει (πατέρα εσύ φταις για όλα) και βγαίνω έξω και πιάνουμε συζήτηση. Ρωτάει άν έχει πολλά 430 στην Ελλάδα. Λέω όχι, δεν έχει τόσα. Και μας λέει το θεϊκό "εδώ έχει πολλά, είναι το ίδιο με το toyota". Σοκ....
18 χρονών το παλικάρι και μου λέει να πώ στον provider να φτιάξει το δίκτυο γιατί δεν μπορεί να παίξει καλά video games...Του λέω να αφήσει τα video games και να πάρει το 430 να οδηγήσει.
Έχουμε καεί... τελείως. Το πρωί ξύπνησα και προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν είχε συμβεί αυτό. Αλλά είχε συμβεί.
santo βάλε το
.