Εμφάνιση ενός μόνο μηνύματος
  #134  
Παλιά 29-01-18, 19:53
Το avatar του χρήστη jimmakoss E30
jimmakoss E30 Ο χρήστης jimmakoss E30 δεν είναι συνδεδεμένος
Experienced User
 
Εγγραφή: 18-01-2008
Μηνύματα: 105
jimmakoss E30 is an unknown quantity at this point
Α) Δηλαδη μας λες τωρα για να καταλαβω οτι σε οποιαδηποτε παραβαση μπορει να υποπεσει ενας οδηγος και φανει σε ενα δικαστηριο, το οχημα βγαινει αυτοματα ανασφαλιστο και μαλιστα παρουσια δικαστη ο οποιος ειναι ανημπορος βασει νομου να κανει τιποτα... Και κατα την αποψη σου σε οποιαδηποτε περιπτωση που πληρωσει θα γυρισει να στα παρει... Δεν αγγιζει καθολου το γεγονος οτι η ασφαλεια εμενα συγκεκριμενα μου προσεφερε χρηματα κι ας ειχε "ακυρο" ασφαλιστηριο... Η οτι ο γαμπρος μου αποζημιωθηκε κανονικα απο την ασφαλιστικη ενος οχηματος που το οδηγουσε ανηλικος..
Εσυ οταν λες "δεν ειναι ασφαλισμενο" εννοεις και τα αμαξια που εχουν παρκαρει παρανομα δλδ. Η αν σε τρακαρουν στην πορτα και εχεις κοτσαδορο. Η αν κουβαλουσες 2 βαλιτσες στην σχαρα και η σχαρα σου δεν εχει ISO. φιμε, φαρμακειο, ρεζερβα κ.ο.κ
Θα απαντηθουν πιο κατω...


Β) Ολα αυτα τα λεει ο ΚΟΚ η εσυ? Κατ αρχας ο KOK δεν ειναι νομος, ειναι κανονες που υποκεινται σε νομους.. η νομοθετημα αν προτιμας. Και επισης δεν αναφερει πουθενα οτι εχεις την απολυτη ευθυνη του οχηματος σου... Νομιζω πως πρεπει να του ριξεις μια ματια και να βρεις αυτα που λες. Μια τεκμηριωση βρε αδερφε... Νομιζω ομως οτι αυτο θα σε βοηθησει να καταλαβεις τι γινεται. Και οχι δεν γραφονται στο ΚΟΚ αλλα απο το πολιτικο τμημα του Αρειου Παγου.

"Από τις διατάξεις των άρθρων 914 επ. του ΑΚ και 1 επ. του ν. ΓΠΝ/1911 προκύπτει ότι η αξίωση αποζημίωσης, εξαιτίας αυτοκινητικού ατυχήματος, κατά το οποίο προκαλείται βλάβη σε πρόσωπα ή πράγματα, μπορεί να στηριχθεί τόσο στην ΑΚ 914, όσο και στο νόμο ΓΠΝ/1911. Οι προϋποθέσεις ευθύνης καθεμιάς ρύθμισης είναι διαφορετικές. Η πρώτη προϋποθέτει πταίσμα, όχι όμως και η άλλη, με την οποία καθιερώνεται ειδική ευθύνη του ιδιοκτήτη, του κατόχου και του οδηγού αυτοκινήτου για τις ζημίες που προκαλούνται σε τρίτους κατά τη λειτουργία του (αυτοκινητικό ατύχημα), ήτοι ευθύνη από διακινδύνευση, ανεξάρτητη από το πταίσμα (γνήσια αντικειμενική ευθύνη). Η ευθύνη αυτή μετριάζεται στις περιπτώσεις που από αντικειμενικούς λόγους δεν μπορεί να αποφευχθεί το ατύχημα, οποιαδήποτε αμέλεια και αν κατέβαλε ο οδηγός, οπότε ανακύπτει ανάγκη μετριασμού της εν λόγω ευθύνης. Τούτο επιχειρείται με την εισαγωγή συγκεκριμένων λόγων απαλλαγής, που ισχύουν για όλα τα ευθυνόμενα πρόσωπα, σύμφωνα με το άρθρο 5 παρ. 1 του ν. ΓΠΝ/1911, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνεται και η περίπτωση της ανώτερης βίας. Με εξαίρεση τους επιβάτες λεωφορείου (άρθρο 45 ν. 4841/1930), δεν θεωρούνται "τρίτοι" οι επιβάτες του ζημιογόνου αυτοκινήτου και, συνεπώς, οι αξιώσεις αυτών ή - σε περίπτωση θανάτωσής τους, εξαιτίας του ατυχήματος - των μελών των οικογενειών τους για αποζημίωση ή χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης ή ψυχικής οδύνης δεν διέπονται από το ν. ΓΠΝ/1911 αλλά από το κοινό δίκαιο, κατΆ άρθρο 12 του νόμου αυτού (ΑΠ 1409/2006). Ειδικότερα, από τις διατάξεις των άρθρων 297, 298, 300, 330 και 914 ΑΚ συνάγεται ότι προϋπόθεση της ευθύνης για αποζημίωση από αδικοπραξία είναι: α) η υπαιτιότητα του υπόχρεου, η οποία υπάρχει και στην περίπτωση της αμέλειας, δηλαδή, όταν δεν καταβάλλεται η επιμέλεια που απαιτείται στις συναλλαγές, η οποία, σε περίπτωση αυτοκινητικού ατυχήματος, αν είχε καταβληθεί, με μέτρο τη συμπεριφορά του μέσου συνετού και επιμελούς οδηγού αυτοκινήτου, θα καθιστούσε δυνατή την αποτροπή του ατυχήματος. Όποιο γεγονός δεν μπορεί να αποδοθεί σε δόλο ή αμέλεια και γενικότερα σε υπαιτιότητα του προσώπου εμπίπτει στην έννοια των τυχηρών (συνήθων ή γεγονότων ανώτερης βίας), για τα οποία, κατά κανόνα, δεν γεννιέται ευθύνη με βάση την αρχή της υποκειμενικής ευθύνης, β) η παράνομη συμπεριφορά του υπόχρεου σε αποζημίωση έναντι εκείνου που ζημιώθηκε και γ) η ύπαρξη αιτιώδους συνάφειας μεταξύ της παράνομης συμπεριφοράς και της ζημίας. Η παράνομη συμπεριφορά, ως όρος της αδικοπραξίας, μπορεί να συνίσταται όχι μόνο σε θετική πράξη, αλλά και σε παράλειψη, εφόσον, στην τελευταία αυτή περίπτωση, εκείνος που υπέπεσε στην παράλειψη ήταν υποχρεωμένος σε πράξη από το νόμο ή τη δικαιοπραξία ή από την καλή πίστη, κατά την κρατούσα κοινωνική αντίληψη. Αιτιώδης συνάφεια υπάρχει, όταν η πράξη ή η παράλειψη του ευθυνόμενου προσώπου ήταν, κατά τα διδάγματα της κοινής πείρας, ικανή και μπορούσε αντικειμενικά να επιφέρει, κατά τη συνηθισμένη και κανονική πορεία των πραγμάτων, το επιζήμιο αποτέλεσμα. Οι έννοιες της αμέλειας (υπαιτιότητας) και του αιτιώδους συνδέσμου είναι νομικές και, επομένως, η κρίση του δικαστηρίου της ουσίας, ως προς τη συνδρομή ή όχι υπαιτιότητας του οδηγού που έχει εμπλακεί στο αυτοκινητικό ατύχημα για την επέλευση της ζημίας και του αιτιώδους συνδέσμου μεταξύ της συμπεριφοράς και του ζημιογόνου αποτελέσματος, υπόκειται στον έλεγχο του Αρείου Πάγου για ευθεία και εκ πλαγίου παράβαση κανόνων ουσιαστικού δικαίου (ΑΠ 23/2012). "

Γ) Ε μα δεν μιλαμε γι αυτο τοσες μερες.. Μιλαμε για διαφορες περιπτωσεις και η καθε μια ειναι ξεχωριστη. Δεν μπορουμε να τσουβαλιαζουμε τα παντα σε ενα νομο οταν υπαρχουν χιλιαδες αλλοι. Και ουτε μπορουμε να τους ξερουμε ολους. Γι αυτο παμε στα δικαστηρια, για να μας πει και εμας αυτος που τους ξερει τι γινεται.. Και ουτε τα ασφαλιστηρια και οι συμβασεις ειναι πιο νομιμες απο τους νομους. Γιατι ενας δικαστης ΜΠΟΡΕΙ και ΠΡΕΠΕΙ να ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙ την οποιαδηποτε ασφαλιστικη να καλυψει τα θυματα κι ας υπαρχει ακυρη συμβαση.

""Ε δεν θα το κανει, θα ισχυριστει οτι η μεταξυ σας συμβαση ειναι ακυρη ακριβως επειδη ενα βασικο στοιχειο της (που παιζει ρολο και στη κοστολογηση της παρεχομενης ασφαλισης μαλιστα) ειναι διαφορετικο. Και μολις ο δικαστης δεχτει οτι ειναι ακυρη, αυτο σημαινει οτι δεν εισαι ασφαλισμενος. Και για αυτο το συγκεκριμενο, δεν υπαρχει κανενας νομος που να μπορε να λεει αλλιως. Οταν η ασφαλιστικη συμβαση ειναι ακυρη, δεν υπαρχει ασφαλιση. Δεν μπορει καποιος δικαστεις να πει στην ασφαλιστικη "πληρωσε εσυ τωρα, βασει μιας συμβασης που δεν υπαρχει, και μετα ζητα τα πισω".""

Στο bold λεει το ακριβως αντιθετο. Κι αν θες συνεχισε να διαφωνεις εσυ..

"Εξαιρέσεις από την υποχρεωτικά καλυπτόμενη ευθύνη (αρ. 6 παρ. 1 και παρ. 2 κ.ν. 489/1976) που αφορούν:
1) πρόσωπα που είχαν στην κατοχή τους το αυτοκίνητο ύστερα από κλοπή ή άσκηση βίας έναντι του νόμιμου κατόχου
2) πρόσωπα που προκάλεσαν το ατύχημα από πρόθεση
3) δεν καλύπτονται οι υλικές ζημίες που προκλήθηκαν σε πράγματα, τα οποία μεταφέρονταν στο ασφαλισμένο αυτοκίνητο
4) πρόσωπα τα οποία, ενώ είχαν γνώση ότι το αυτοκίνητο που επέβαιναν είχε αφαιρεθεί βιαίως, ήταν προϊόν κλοπής ή σκοπός ήταν να χρησιμοποιηθεί σε εγκληματική ενέργεια, παρόλα αυτά έδωσαν τη συγκατάθεσή τους να μεταφερθούν με το αυτοκίνητο αυτό (πχ. μεταφορά λαθρομεταναστών).

3 επιπρόσθετες περιπτώσεις αποκλεισμού της ευθύνης (αρ. 6β κ.ν. 489/1976):
1) ζημίες που έχουν προκληθεί από οδηγό, ο οποίος δεν έχει την άδεια οδήγησης που προβλέπει ο νόμος
2) ζημίες που έχουν προκληθεί από οδηγό, ο οποίος τελούσε υπό την επίδραση οινοπνεύματος ή τοξικών ουσιών – εδώ απαιτείται απόδειξη της αιτιώδους συνάφειας μεταξύ της παράβασης και της πρόκλησης του ατυχήματος
3) ζημίες προερχόμενες από ατύχημα που προκλήθηκε από αυτοκίνητο ή όχημα το οποίο χρησιμοποιήθηκε για άλλη χρήση από αυτήν που προέβλεπε η ασφαλιστική σύμβαση [ π.χ. χρήση του αυτοκινήτου για εκμίσθωση σε τρίτον αντί όπως συμφωνήθηκε στο ασφαλιστήριο για εξυπηρέτηση των προσωπικών αναγκών του ιδιοκτήτη, παραχώρηση του αυτοκινήτου εξυπηρετούντος τις προσωπικές ανάγκες του κατόχου σε επιχείρηση εκμισθώσεως αυτού σε τρίτους, περίπτωση Δ.Χ. φορτηγού αυτοκινήτου που χρησιμοποιείται ως ρυμουλκό (γερανοφόρο) ].

Σημειωτέον ότι απαγορεύεται να συμφωνηθεί μεταξύ ασφαλισμένου και ασφαλιστή άλλη εξαίρεση στην ασφάλιση αστικής ευθύνης πέραν των ανωτέρω, ενώ εάν αυτή συνομολογηθεί είναι αυτοδικαίως άκυρη. Μόνο στις περιπτώσεις που η ασφάλιση είναι προαιρετική, είναι δυνατόν να προβλέπονται κι άλλες εξαιρέσεις στην ασφαλιστική σύμβαση [έτσι, τα ασφαλιστήρια περιέχουν επιπλέον εξαιρέσεις στις προαιρετικές καλύψεις ιδίων ζημιών, πυρός, κλοπής του ασφαλιζόμενου οχήματος].
Όλες οι παραπάνω εξαιρέσεις αφορούν στη συμβατική σχέση μεταξύ του ασφαλιστή και του ασφαλισμένου και δεν μπορούν να αντιταχθούν στον τρίτο ζημιωθέντα, ο οποίος αποζημιώνεται κανονικά από τον ασφαλιστή. Ο τελευταίος θα στραφεί αναγωγικά κατά του ασφαλισμένου, όπου εκεί θα κριθούν οι περιπτώσεις εξαίρεσης. "
Καπου εδω νομιζω οτι κλεινει κι αυτο το θεμα?
Απάντηση με παράθεση