[Snoopy]

H πρώτη μου BMW ήταν μια Ε21 τέταρτο ή πέμπτο χέρι.

Γαλάζια με μαύρα καθίσματα, σιδερένιες ζάντες και ραδιοκασετόφωνο με βελόνα για όσους το θυμούνται.
Το πρώτο πράγμα που έκανα πριν την αγοράσω, ήταν να την πλύνω, γιατί ο ιδιοκτήτης την είχε παρατημένη στο δρόμο για πολύ καιρό.
Πήρα έναν κουβά, το σφουγγάρι και ξεκίνησα.
Ανακάλυψα κάθε μικρή γρατζουνιά της, κάθε βαθούλωμα και κάθε τσαμπουκά που είχε τραβήξει.
Υστερα άνοιξα τη μηχανή και προσπάθησα να καταλάβω πως μπορεί τόση βρώμα να χωρέσει κάτω από ένα καπώ.
Γύρισα μέσα στο σπίτι του ιδιοκτήτη, έδωσα την προκαταβολή και την επόμενη μέρα πήγαμε για τη μεταβίβαση.
Εννοείται πως το βράδυ εκείνο δεν κοιμήθηκα.

Το πρώτο Σαββατοκύριακο το περάσαμε παρέα.
Γερό πλύσιμο, γερό καθάρισμα μέσα με τη σκούπα, διάφορα σπρέι της εποχής για γυάλισμα και καθάρισμα και τρελλή απογοήτευση.
Τα καθίσματα, βουλιαγμένα.
Τα πλαστικά λες και είχες κλείσει μέσα στο αμάξι γάτα.
Πλήρης απογοήτευση. Μέσα στην κάψα μου,ΕΒΛΕΠΑ τα προβλήματα αλλά δεν τα έβλεπα... κόντεψα να σκάσω...
Εγώ ο πραγματιστής, ο ψύχραιμος.... την είχα πατήσει απο την τρέλλα της στιγμής...
Την Κυριακή το βράδυ είχα ήδη υπολογίσει τα οικονομικά μου και την Δευτέρα το πρωί πήγα στα παλιατζίδικα.
Ημουν φοιτητής και τα λεφτά ήταν λίγα.
Κάτι βάρδιες σε καφετέριες το χειμώνα και φουλ γκαρσονική το καλοκαίρι όμως μου είχαν αφήσει το φοβερό ποσό των 600.000 δραχμών στην άκρη, που τα φύλαγα για να κάνω ταξίδι αποφοίτησης στην Αμερική. (έτος 1992).
Για να μην τα πολυλογώ τα 600 σύντομα γίνανε 300 και με αυτή τη λογική θα μπορούσα να έχω πάρει ένα καλύτερο αυτοκίνητο από την αρχή.
Αλλά έτσι είναι αυτά.
Είχα πλέον μια 316 άριστη εξωτερικά και με τέλειο εσωτερικό, πλην όμως με πάταγαν τα σαλιγκάρια… Ετσι έγινε και το … 320,,, αλλά δυστυχώς ποτέ δεν δούλεψε όπως έπρεπε... Την εποχή εκείνη υπήρχε πολύ παπατζηλίκι στα μαστόρια, και είχα ήδη και τον στρατό να με περιμένει... Ετσι και έφυγε το αυτοκίνητο... το πήρε ένας παράξενος τύπος απο την Κόρινθο... που θα έφευγε λέει αμέσως μετά την αγορά για το γύρο της Πελλοπονήσου... !!!

Τι έχω να θυμάμαι από το αυτοκίνητο αυτό?
Παρόλο που δεν ήταν το πρώτο μου, ήταν η πρώτη μου μπέμπα…
Και θα μείνει για πάντα η πρώτη…
Εύχομαι να υπάρχει κάπου ακόμα, αλλά κι αν δεν υπάρχει, έχω το άλμπουμ της, έχω τις στιγμές μας, Στην Αθήνα, στο Καρπενήσι, στην Σπάρτη...
Αξιζε?
Σίγουρα ναι.

Θα την ξαναγόραζα αν την εύρισκα?
ΒΕΒΑΙΩΣ...