[yiannis2002]

Αντιγράφω την αρχική παραθεση του Δημήτρη- Τσαφ

ΙΑΒΕΡΗΣ
_Στη μεγάλη κατηφόρα του Διονύσου πήγαινε ορθοπεταλιά προκειμένου
να είναι πρώτος από τους φίλους του_, έλεγε ο μακαρίτης ο
Ανάργυρος ο πατέρας του Τάσου για τα παιδικά του κατορθώματα. Τα
ποδήλατα έγιναν αυτοκίνητα, το παιδί άνδρας και από τον πρώτο του
κιόλας αγώνα γύρισαν και πρόσεξαν αυτή τη μυστήρια φιγούρα.
Εκείνη την ηρωική εποχή με τα TT στο Τατόι, έκανε τον Μπούμπη να
πει: _Αυτόν τον θέλω_. Γρήγορα τον είχε, και μαζί έκαναν τιτάνιες
προσπάθειες στην υπόθεση πρωτόγονο ελληνικό πρωτότυπο με ξύλινες
καρότσες κινητήρες ?λφα, πολύ κέφι και ατελείωτη επιθυμία για
απόλυτες επιδόσεις.
H εποχή της αναγνώρισης δεν άργησε και το (τότε) χοντρό, μαλλιαρό
πλάσμα περιόδευσε στα μπάκετ των καλύτερων Φορντ της εποχής. Μας
έμαθε πως δεν είναι ανάγκη να είσαι Σκανδιναβός, για να βγάλεις
τον εσωτερικό σου τροχό στο χάος και να ταξιδεύεις σε εκείνες τις
απίθανες γωνίες. Μας έδειξε πώς με ένα γκρουπ 1 Έσκορτ κερδίζεις
στην κατηφόρα του Γυμνού μια Στράτος, πώς με ένα γκρουπ 2 Έσκορτ
κερδίζεις όλα τα γκρουπ 4 με τους κορυφαίους του Ακρόπολις στην
Πάρνηθα.
Μια ατρόμητη ψυχή, με εξαίρετη τέχνη, που ασχολήθηκε όσο κανένας
με το αγωνιστικό αυτοκίνητο. Όμως, η ατελείωτη αγάπη του, όπως
όλα τα μεγάλα πάθη στις ταραγμένες ζωές, τον έσπρωξε σε
λανθασμένες επιλογές που δεν του χάρισαν τις ανάλογες διακρίσεις.
Με μια ασίγαστη επιθυμία να οδηγεί παντού και πάντα 10 στα 10
είχε μια φτωχή συγκομιδή αποτελεσμάτων για τα οποία δεν έκρυψε
ποτέ την αδιαφορία του ή και την απέχθειά του.
Αρκετές φορές άτυχος, άλλες τόσες πραγματικά _άθλιος_ στον τομέα
της επιμελητείας στέρησε από τον εαυτό του, αλλά και από τον
τόπο, τις μεγάλες διακρίσεις.


Και συνεχίζω,
ο Ιαβέρης είχε τα πρώτα χρόνια δίπλα του τον Μπούμπη όταν έτρεχε με τις άλφα, και μετά τους Βάντζο και Γιαλούρη την εποχή του έσκορτ, αλλά και την επιμέλεια του Μπούμπη. Μηχανικούς με μεράκι, αγάπη και γνώση. Ποτε του όμως δεν είχε αντίστοιχο υλικό με τους διεκδικητές των τίτλων. Παρόλα αυτά τόλμησε, και διέσυρε τον Μπιαζιόν μέσα στην Ιταλία, διέσυρε τους πάντες με το έσκορτ στο ακρόπολις, και ας το μετα λάβωσε στην στροφή του πλέον, εκεί μετά το τελέιωμα της ανάβασης, πριν καν μπέι στην ειδική της ριτσώνας. Την κάνανε ανάποδα τότε, δύσκολο το βουνό δεν μας έκανε την χάρη.
Πάντα είχε αυτοκίνητα μια γενιά πίσω, όταν πήρε το Α1 ο Τζίγγερ είχε φέρει το καλό, το μακρύ, όταν πήρε το 131, τα 240 RS ¨ηταν άπιαστα, και πολλά άλλα παραδείγματα.
Ακόμα και τότε που μιλάγαμε πιο πάνω, 92-93, είχε ενα αυτοκίνητο 240 άλογα κόντρα στα 360 των 16βάλβιδων και στα 260 του εργοστασιακού Νισσάν, αλλά όπου ήταν μέσα τερμάτιζε ψηλά, πάντα, και είχε=έχει το δικό του κοινο, όλους εμάς που περιμέναμε το μάντα στην φουρκέτα το 91, και πολλους ακόμα.
Εκανε όλες τις μορφές αγώνων και με όλους τους τύπους αυτοκινήτων και παντού διεκδικούσε.
Αυτός για μένα είναι ο καλυτερος Ελληνας οδηγός αγώνων.