Στα σύνορα με το Κόσοβο είχε μεγάλη ουρά για έλεγχο διαβατηρίων και αποσκευών και δεν φτάνει αυτό, αλλά κάποιοι τύποι μόνιμοι εκεί πέρα σε πλησίαζαν αν κατέβαινες από το αμάξι και κοίταζαν προκλητικά εσένα και το αμάξι. Το λάθος τους ήταν ότι είμαι σε μεγάλη φόρμα αυτό τον καιρό και λίγο ήθελα να αρπάξω κανέναν από το λαιμό αλλά με παρότρυνση των υπολοίπων αυτό δεν έγινε. Μόλις δώσαμε τα διαβατήρια μου είπαν ότι η πράσινη κάρτα δεν ισχύει στο Κόσοβο και με έστειλαν σε μια παράγκα της Ένωσης ασφαλιτικών εταιρειών Κοσόβου να βγάλω άλλη με κόστος 30 Ευρώ για 15 ημέρες. Το χειρότερο είναι ότι έχασα μια ώρα.
Συνέχισα για Πρίστινα και εν ολίγοις σας λέω ότι επικρατεί ένα χάος. Δεν υπάρχει καμία υποδομή, ούτε δρόμοι, ούτε σήμανση, ούτε διάθεση αποβλήτων ούτε τίποτα παρά μια απίστευτη κίνηση. Για τουλάχιστον 2 ώρες οδηγούσαμε σιγά σιγά μέχρι τη Πρίστινα και ακόμα παραπέρα. Στη δε Πρίστινα και μόνο μέσα στη πόλη ήταν λίγο καλύτερα αλλά πάλι τραγικά και με πολύ νέφος και βρώμα στον αέρα αφού παντού και όλοι έκαιγαν τα σκουπίδια τους στην άκρη του δρόμου.
Το μόνο που βλέπεις είναι στρατιωτικές φάλαγγες, σκουπίδια παντού μα παντού, Αλβανικές σημαίες, Μουσουλμανικούς τάφους στη μέση του πουθενά και τζαμιά.
Είδα όμως μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό ένα ολοκαίνουργιο cayenne!!! Πως είναι δυνατόν μην με ρωτήσετε. Επίσης, είδα το Ελληνικό στρατόπεδο της KFOR στο αριστερό χέρι λίγο μετά την είσοδο στη χώρα.
Μετά τη Πρίστινα και με κατεύθυνση για Σερβία άρχισαν οδοφράγματα του ΝΑΤΟ. Γαλλικά και Αμερικάνικα, οι στρατιώτες φιλικοί αλλά έχασα πολύ ώρα για άλλη μια φορά. Στο τέλος όλων σε Αμερικάνικο οδόφραγμα έδωσα όλα τα χαρτιά του αυτοκινήτου και όσο τα έλεγχε ένα στρατιώτης έπιασα κουβέντα με ένα άλλο που είχε πάει Κέρκυρα, μου έλεγε ότι είναι πολύ ευχαριστημένος εκεί γιατί είναι επικίνδυνα αλλά έχει καλά λεφτά, επίσης μου είπε ότι 500 μέτρα αργότερα έχει μπλόκο ανταρτών και δεν θα με αφήσουν να περάσω. Τον ρώτησα αν μπορώ να προσπαθήσω και μου είπε βεβαίως, πάω λοιπόν στο μπλόκο με το αμάξι και βγαίνουν από μια καλύβα καμιά 15αριά τύποι. Με σταματούν και μου λένε δεν περνάτε κτλ κτλ
Αρχίζουμε εμείς να γκρινιάζουμε του στυλ έχουμε παιδιά κτλ κτλ αλλά αυτοί ανένδοτοι. ΟΚ λέω έτσι είστε? Που μπορούμε να κατουρήσουμε λέμε? Πηγαίνετε στο χωράφι λένε. Έτσι και κάνουμε (μόνο εγώ και ο ξάδερφος φυσικά έξω από τα αμάξια, οι άλλοι μέσα κλειδωμένοι) και ξεμοναχιάζουμε έναν αντάρτη, του δίνουμε 20 Ευρώ και ένα πακέτο Marlboro, τον βάζουμε στο Χ3, πάμε πίσω και περνάμε το Αμερικάνικο και Γαλλικό οδόφραγμα με τον αντάρτη μέσα προς έκπληξη των στρατιωτών. Ο τύπος μας ανέβασε στα βουνά σε χωματόδρομους και μας πέρασε πίσω από το μπλόκο των ανταρτών και 500 μέτρα πριν τους Σέρβους στρατιώτες και Αστυνομικούς. Αχ κακόμοιρο Ε92 που ακολούθησες το Χ3 στα βουνά…
Ουφ λέω πέρασε και αυτό, αμ δε…
Είχε ένα STOP στη μέση του πουθενά, το περνάω και σταματάω στο επόμενο STOP 200 μέτρα πιο μετά που εκεί ήταν οι Σέρβοι. Με σταματάνε και μου λένε γιατί δεν σταμάτησες στο πρώτο STOP? Μα δεν υπήρχε ψυχή τους λέω. 50 Ευρώ πρόστιμο μου λένε (σε Σέρβικα χρήματα)!!! Δεν υπάρχει περίπτωση να πληρώσω λέω από μέσα μου για το στοπ στη μέση του πουθενά και αρχίζουμε πάλι τα γνωστά: Έχουμε παιδιά και κλαίνε με όλα αυτά τα όπλα κτλ κτλ. Μας λένε έτσι είναι εδώ, εμείς ζούμε με αυτά κάθε μέρα. Αρχίζουμε τα οι Έλληνες είναι φίλοι με τους Σέρβους κτλ κτλ ώσπου αλλάζουν κουβέντα και λένε ότι αφού ήρθαμε εδώ από περιοχή που δεν αναγνωρίζουν (Αλβανικό Κόσοβο) δεν μπορούμε να περάσουμε και πρέπει να πάμε 150 χιλιόμετρα πίσω.
Πάλι τα ίδια: τι θα κάνουμε? Τα παιδιά πεινάνε, κλαίνε, οι Έλληνες φίλοι κτλ κτλ ώσπου μας ζητάνε τις ταυτότητες μας. Τις δώσαμε, γράψανε τα στοιχεία και ότι δεν είχαμε διαβατήριο (ώστε να δικαιολογήσουν την είσοδο μας) και άρα αφού δεν ξέρουν από πού ήρθαμε μπορούμε να περάσουμε.
Στις ερωτήσεις που πάω φυσικά δεν είπα Κροατία γιατί ακόμα εκεί θα ήμουν αλλά Μαυροβούνιο, δεν το πίστεψαν και άρχισαν να ρωτάνε που και πως στο Μαυροβούνιο και εκεί με έσωσε ο σχεδιασμός που είχα κάνει και ήξερα όλες τις πόλεις και τα αξιοθέατα του Μαυροβουνίου.
H είσοδος στο Σερβικό Κόσοβο πολύ καλύτερη από το Αλβανικό, εκεί είχαν στοιχειώδη υποδομή και καθαριότητα αλλά περάσαμε γρήγορα και είπα του ξαδέρφου μου ότι στο γυρισμό θα πάμε από Αλβανία αντί Κόσοβο και θα πει και ένα τραγούδι.
Μου πήρε δεν ξέρω και εγώ πόσες ώρες να διασχίζω το Κόσοβο με όλα αυτά που τράβηξα…