DaRk_AnGeL
15-12-05, 06:27
Όπως συνηθίζω τα βράδiα που δε μπορώ να κοιμηθώ, εδώ και πολλά χρόνια, παίρνω το αυτοκίνητο μου και πάω μια βόλτα χαλαρή, με παράθυρα ορθάνοιχτα (ναί ναι ΝΑΙ...κόμα και νύχτες σαν τη σημερινή με 5 βαθμούς) και δυνατή μουσική. Με ηρεμεί και με χαλαρώνει..και εννίοτε κάθεται και κανα καλό άνοιγμα (να κάνω ή και να δώ).
Έτσι και απόψε, κατα τις 5 το πρωι βρέθηκα χαμηλά στη Μεσογείων (κοντά στους Αμπελόκηπους ) και ανέβαινα. Έχοντας ήδη αγνοήσει έναν κάγκουρα που ψαχνόταν, και όντας σε απόσταση πίσω απο ένα φορτηγό, αντιλαμβάνομαι κάποιον να "με πηγαίνει προφυλακτήρα" χωρίς λόγο καθότι υπήρχαν άλλες 2 λωρίδες ελεύθερες, οπότε... ήταν φως φανάρι το τι έψαχνε.
Κοιτάζοντας απο τον καθρέφτη βλέπω ομόσταυλο με γκρί 46άρι coupe, με ελαφρώς φιμέ τζάμια και οδηγο 25-30 ετών. Καλή πρώτη εντύπωση... και σε συνδιασμό με τον ήχο του 6κίλυνδρου και τον απειλητικό θόρυβο της εξάτμισης του... με ξύπνησε.
Παρόλα αυτά, τραβιέμαι πιό δεξιά για να περάσει και να δώ τι παίζει... ο τυπος περνάει και μενει 1-2 αμάξια μπροστά χωρίς διάθεση να φύγει. Το αμάξι δεν είχε σηματάκι αλλα.. η διπλή aftermarket μπούκα του ακουγόταν καλά. Οπότε λέω "what the f@ck.. το πολύ πολύ να πιούμε κάνα τσαγάκι και να χαλαρώσουμε πριν πάμε για ύπνο". Αν και πέσαμε σε λίγη ηλίθια κίνηση... έπεσε λίγο ωραίο κυνηγητό και το μόνο που έλειπε ήταν ενα κενό στο δρόμο ή ενα φανάρι...
Στο πρώτο φανάρι που μας έκατσε κόκκινο (και δεν είχαμε 2-3 αυτοκίνητα και μηχανάκια μπροστά μας), κάθομαι πίσω του(εκέινος πρώτος στο φανάρι) και με το που αναβει πράσινο ξεκινάω και τον προσπερνάω απο δεξιά επιδεικτικά (με τις πάντες κατα βάσην) και κόβω για να με φτάσει.. (μάλλον το σηματάκι Μ3 πίσω.. το θεώρησε καγκουρια και όχι προειδοποίηση και δεν περίμενε να φύγω έτσι) έρχεται δίπλα,ανοίγουμε και του κάνω σταθερή διαφορά απο τα 60 ώς τα 180 1,5 με 2 κενές αλλα χωρίς να μπορώ να ανοίξω περισσότερο διαφορά. "Μάλιστααα...Δυνατό αλλα... ΤΙ ΕΙΝΑΙ????" σκέφτομαι...
Ξανακάθεται φανάρι και αυτη τη φορά κάθομαι δίπλα του, ανοίγουμε παράθυρα και μαθαίνω οτι είναι 330.. κοινώς είμαστε στα ίδια κυβικα και άλογα περίπου(230 ονομαστικά εκείνος, 240 εγώ), οπότε αποφασίζουμε μία "ρεβάνς" απο στάση.
Με ιδανική εκκίνηση και αλλαγές η διαφορά υπέρ μου ήταν μισή καρότσα και λίγο παραπάνω σε εκκίνηση, και απο κεί και πέρα σε κάθε αλλαγή γύρω στις 3000 στροφές το δικό μου έκανε ένα κλώτσημα (ευχαριστώ τη μαμα BMW για την ροπή που έδωσε στο μωρό μου) και άνοιγε μισό αμάξι ακόμα. Και σε αυτά τα επίπεδα έληξε και η ρεβάνς, χαιρετηθήκαμε και τραβήξαμε το δρόμο μας ο καθένας.
Πραγματικά το ευχαριστηθηκα, όχι για τη "νίκη" αλλα επειδή ήταν ενδιαφέρουσα κόντρα (ανάμεσα στις 3 καλύτερες που έχω συμετάσχει), με σασπένς και αγωνία.Ιδίως πρίν μάθω οτι είναι 330, που δεν μπορούσα να καταλάβω τί είναι αυτό που στέκεται τόσο καλά και δε μπορώ να του ανοίξω διαφορά, σε συνθήκες που πολλοί "γρήγοροι" (ανεξαρτήτως μάρκας) θα είχαν μείνει 1-2 λεοφωρεία (τα διπλά κιόλας) πίσω.
Ελπίζω το παλικάρι να είναι γραμμένο ή να μπεί στο κλάμπ και να τα ξαναπούμε.
Υ.Γ. πέρα απ το "αυτοκινητιστικό" μέρος της υπόθεσης, το καλύτερο ήταν η πολιτισμένη συζήτηση με χαμόγελο και χωρις νευρα/μουτρα/τσαμπουκαδες...καθώς και το αμφιπλευρο αποχαιρετιστήριο κορνάρισμα μετά την δευτερη κόντρα.... Αυτό ονομάζεται ΕΠΙΠΕΔΟ ....
Πολύ χαίρομαι κατα πρώτον που υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, και κατα δεύτερον που οδηγούν BMW.
Έτσι και απόψε, κατα τις 5 το πρωι βρέθηκα χαμηλά στη Μεσογείων (κοντά στους Αμπελόκηπους ) και ανέβαινα. Έχοντας ήδη αγνοήσει έναν κάγκουρα που ψαχνόταν, και όντας σε απόσταση πίσω απο ένα φορτηγό, αντιλαμβάνομαι κάποιον να "με πηγαίνει προφυλακτήρα" χωρίς λόγο καθότι υπήρχαν άλλες 2 λωρίδες ελεύθερες, οπότε... ήταν φως φανάρι το τι έψαχνε.
Κοιτάζοντας απο τον καθρέφτη βλέπω ομόσταυλο με γκρί 46άρι coupe, με ελαφρώς φιμέ τζάμια και οδηγο 25-30 ετών. Καλή πρώτη εντύπωση... και σε συνδιασμό με τον ήχο του 6κίλυνδρου και τον απειλητικό θόρυβο της εξάτμισης του... με ξύπνησε.
Παρόλα αυτά, τραβιέμαι πιό δεξιά για να περάσει και να δώ τι παίζει... ο τυπος περνάει και μενει 1-2 αμάξια μπροστά χωρίς διάθεση να φύγει. Το αμάξι δεν είχε σηματάκι αλλα.. η διπλή aftermarket μπούκα του ακουγόταν καλά. Οπότε λέω "what the f@ck.. το πολύ πολύ να πιούμε κάνα τσαγάκι και να χαλαρώσουμε πριν πάμε για ύπνο". Αν και πέσαμε σε λίγη ηλίθια κίνηση... έπεσε λίγο ωραίο κυνηγητό και το μόνο που έλειπε ήταν ενα κενό στο δρόμο ή ενα φανάρι...
Στο πρώτο φανάρι που μας έκατσε κόκκινο (και δεν είχαμε 2-3 αυτοκίνητα και μηχανάκια μπροστά μας), κάθομαι πίσω του(εκέινος πρώτος στο φανάρι) και με το που αναβει πράσινο ξεκινάω και τον προσπερνάω απο δεξιά επιδεικτικά (με τις πάντες κατα βάσην) και κόβω για να με φτάσει.. (μάλλον το σηματάκι Μ3 πίσω.. το θεώρησε καγκουρια και όχι προειδοποίηση και δεν περίμενε να φύγω έτσι) έρχεται δίπλα,ανοίγουμε και του κάνω σταθερή διαφορά απο τα 60 ώς τα 180 1,5 με 2 κενές αλλα χωρίς να μπορώ να ανοίξω περισσότερο διαφορά. "Μάλιστααα...Δυνατό αλλα... ΤΙ ΕΙΝΑΙ????" σκέφτομαι...
Ξανακάθεται φανάρι και αυτη τη φορά κάθομαι δίπλα του, ανοίγουμε παράθυρα και μαθαίνω οτι είναι 330.. κοινώς είμαστε στα ίδια κυβικα και άλογα περίπου(230 ονομαστικά εκείνος, 240 εγώ), οπότε αποφασίζουμε μία "ρεβάνς" απο στάση.
Με ιδανική εκκίνηση και αλλαγές η διαφορά υπέρ μου ήταν μισή καρότσα και λίγο παραπάνω σε εκκίνηση, και απο κεί και πέρα σε κάθε αλλαγή γύρω στις 3000 στροφές το δικό μου έκανε ένα κλώτσημα (ευχαριστώ τη μαμα BMW για την ροπή που έδωσε στο μωρό μου) και άνοιγε μισό αμάξι ακόμα. Και σε αυτά τα επίπεδα έληξε και η ρεβάνς, χαιρετηθήκαμε και τραβήξαμε το δρόμο μας ο καθένας.
Πραγματικά το ευχαριστηθηκα, όχι για τη "νίκη" αλλα επειδή ήταν ενδιαφέρουσα κόντρα (ανάμεσα στις 3 καλύτερες που έχω συμετάσχει), με σασπένς και αγωνία.Ιδίως πρίν μάθω οτι είναι 330, που δεν μπορούσα να καταλάβω τί είναι αυτό που στέκεται τόσο καλά και δε μπορώ να του ανοίξω διαφορά, σε συνθήκες που πολλοί "γρήγοροι" (ανεξαρτήτως μάρκας) θα είχαν μείνει 1-2 λεοφωρεία (τα διπλά κιόλας) πίσω.
Ελπίζω το παλικάρι να είναι γραμμένο ή να μπεί στο κλάμπ και να τα ξαναπούμε.
Υ.Γ. πέρα απ το "αυτοκινητιστικό" μέρος της υπόθεσης, το καλύτερο ήταν η πολιτισμένη συζήτηση με χαμόγελο και χωρις νευρα/μουτρα/τσαμπουκαδες...καθώς και το αμφιπλευρο αποχαιρετιστήριο κορνάρισμα μετά την δευτερη κόντρα.... Αυτό ονομάζεται ΕΠΙΠΕΔΟ ....
Πολύ χαίρομαι κατα πρώτον που υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, και κατα δεύτερον που οδηγούν BMW.