Φρανκφούρτη 1967.

[Snoopy]

Πολλοί θεωρούν την σειρά 2 μητέρα της τριάρας.
Κακώς.
Η μητέρα της 3άρας, είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι η 3άρα.
Οχι η τριάρα του 36, που ήταν σπορ ανοιχτό, ούτε η 3άρα του 41 όπου 328 ήταν απλά ο κωδικός της.
Η πρώτη τριάρα που το 3 σήμαινε την κατηγορία της και το 21 τα κυβικά της ήταν η 321 του 1937.
(φωτό).
Ενα αυτοκίνητο της μεσαίας κατηγορίας 3 (υπήρχε και 5 τότε) με 2100 κυβικά κινητήρα.
Η αρίθμηση αυή - μετά απο ένα τσαμπουκά με την Πεζώ που είχε πατεντάρει τους κωδικούς -Χ -μηδέν - Χ- κρατήθηκε μέχρι το 60 όπου και η BMW αποφάσισε να περάσει δυναμικά στην αντεπίθεση.

Τα μοντέλα του 60 με τους κωδικούς 1500, 1800, 2000 ήταν η περίφημη Νέα Τάξη της BMW και όσα μοντέλλα είχαν το 2 στο τέλος απλά σήμαινε οτι είχαν μόνο δύο πόρτες.

Στην αρχή ΄ξεκίνησαν με τα 1500 και τα 1800 αλλά οι πωλήσεις ήταν χαλαρές.
Θες που μέχρι τότε η BMW ή έφτιαχνε μικρά και οικονομικά ή μεγάλα σπορ αυτοκίνητα, θες που τα τετράπορτα δεν ήταν και ότι πιό όμορφο στον κόσμο, δεν περπάταγε η κατάσταση.

Απο το 1959 η BMW ήταν για άλλη μια φορά στα πρόθυρα της χρεοκώπίας και ζούσε με ενέσεις και τα μοντέλα αυτά δεν κατάφεραν να την σηκώσουν τόσο όσο έπρεπε μέχρι που ένας Αμερικάνος αντιπρόσωπος, ο μεγαλύτερος που είχαν (κατείχε το 68% των πωλήσεων στην Αμερική) πλησίασε τους αδερφούς Harald και Herbert Quandt (την οικογένεια που μέχρι και σήμερα έχει την πληθώρα των μετοχών) και τους υποσχέθηκε πως αν του έφτιαχναν ένα δίπορτο μοντέλο μπορούσε να πουλησει τρείς φορές τον όγκο των τετράπορτων.
Αμέσως τα χρήματα έπεσαν, ο σχεδιστής Μικελότι πήρε μια 4άπορτη και της άλλαηξε τα φώτα επιστρέφοντάς την δίπορτη και σχεδόν ίδια με την Αλφα Ρομέο Τζούλια, που έτσι και αλλιώς ο ίδιος είχε σχεδιάσει.
το μόνο που δεν έκανε ήταν να δώσει καμπύλη στην οροφή και τα καπώ καθώς έπρεπε να κρατήσει τη φόρμα του μοντέλλου.

Ετσι λοιπόν το 1966 οι πρώτες δίπορτες 1600(2) έφτασαν στην Αμερική και οι πωλήσεις ανέβηκαν.
Ανέβηκαν τόσο πολύ ώστε η BMW άρχισε να ξανασκέφτεται την επιστροφή στα σπορ μοντέλα που είχε να ακουμπήσει απο το 1930.

Πριν την έκθεση της Φρακφούρτης, δύο μηχανικοί της BMW βλαμμένοι με το γκάζι, ο Helmut Werner Bonsch και ο Alex von Falkenhausen, πήραν ένα 1600-2 και του έβαλαν ένα δίλιτρο κινητήρα για δοκιμάσουν τις επιδόσεις του.
Πράγμα που ήταν άτοπο καθώς υπήρχε ήδη έτοιμη η 1600ti που είχε πρακτικά την ίδια ιπποδύναμη.
Με αυτόν τον τρόπο έδωσαν λύση σε ένα άλλο πρόβλημα καθώς η Ti δεν μπορούσε να πουληθεί στην Αμερική, λόγω περιορισμού στους ρύπους.

Ετσι η πρώτη 2002 ήταν γεγονός.

Πόσα όμως μπορούσαν να πουλήσουν;
Αυτό ήταν κάτι που έπρεπε να σκεφτούν αργότερα καθώς η έκθεση πλησίαζε και έπρεπε και να ετοιμάσουν την παραγωγή για το 1968.

τη λύση έδωσε πάλι ο Αμερικάνος αντιπρόσωπος (που τελικά πούλησε 80.000 2002 στην Αμερική).


Ετσι η 2002 έγινε το αυτοκίνητο που μετέτρεψε την BMW απο την μικρότερη βιομηχανία στην Γερμανία, στον κολοσσό που είναι σήμερα.

Respect.








τι όμως έμεινε ίδιο και τί άλλαξα απο το 1967 μέχρι σήμερα;

Ισως και σήμερα κάποιοι να ακούνε Ελβις και Σινάτρα, σίγουρα κάποιοι περιμένουν το Νόμπελ ειρήνης και ίσως κάποιοι να θέλουν να αποκτήσουν ένα απο αυτά τα αυτοκίνητα.

Ομως 40 χρόνια μετά, στην βιομηχανία, στις λύσεις, στην ιδέα της αυτοκίνησης, τι άλλαξε?

Λίγα πράγματα.

Κάποιοι μηχανικοί με ιδέες κάθονται μπροστά απο ένα χαρτί και δημιουργούν τις εξελίξεις, κάποιο σχεδιαστές ενώ κάνουν βόλτα στο ποτάμι οραματίζονται υπέροχες φόρμες και κάποιοι φανατικοί της αυτοκίνησης περιμένουν πως και πως να οδηγήσουν, να μυρίσουν και να αισθανούν το νέο τους αυτοκίνητο.

την επόμενη φορά λοιπόν που θα μπείτε στο αυτοκίνητό σας και θα γυρίσετε το κλειδί στη μίζα, σκεφτείτε, ότι κάπου, κάποτε, ένας Λουίτζι, ένας Χανς, ένας Τζων, ή ακόμα και ένας Αλέκος, ξενύχτησαν στο σχεδιαστήριο, δεν κοιμήθηκαν απο τις σκέψεις, ή ακόμα έχασαν τα λεφτά τους και την οικογένειά τους, προκειμένου να μπορούμε σήμερα να θεωρούμε απλό το να γυρίσεις ένα κλειδί και να πάρει μπρος ένα αυτοκίνητο.

Για όλους αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους, για όλες αυτές τις προσπάθειες και για όλο αυτό τον κόπο, νομίζω οτι εκτός απο το να γκριζιάζουμε για το αν θα μπορούσε να έχει 5 άλογα ακόμα το αμάξι μας ή αν η ταπετσαρία θα έπρεπε να είναι πιό σκούρα, πρέπει την επόμενη φορά που θα κατέβουμε στο γκαράζ, να περάσουμε το χέρι στις καμπύλες ή τις γωνίες του και να πούμε ένα ευχαριστώ σε κάποιους εκει πάνω, που σίγουρα κοιτάνε με στοργή κάθε ένα απο τα δικά μας καθημερινά αμάξια, καθώς κάθε ένα απο αυτά περιέχει όλη τη ζωή τους.


Ευχαριστούμε.